زهری می‏گوید:
در شبی تاریک و سرد، علی بن حسین علیه‏السلام را دیدم که مقداری آذوقه به دوش گرفته، می‏رود. عرض کردم:
- یابن رسول الله! این چیست، به کجا می‏برید؟
حضرت فرمودند:
- زهری! من مسافرم. این توشه سفر من است. می‏برم در جای محفوظی بگذارم (تا هنگام مسافرت دست خالی و بی‏توشه نباشم!)
گفتم:
- یابن رسول الله! این غلام من است، اجازه بفرما این بار را به دوش بگیرد و هر جا می‏خواهی ببرد.
فرمودند:
- تو را به خدا بگذار من خودم یار خود را ببرم، تو راه خود را بگیر و برو با من کاری نداشته باش!
زهری بعد از چند روز حضرت را دید، عرض کرد:
- یابن رسول الله! من از آن سفری که آن شب درباره‏اش سخن می‏گفتی، اثری ندیدم!
فرمود:
- سفر آخرت را می‏گفتم و سفر مرگ نظرم بود که برای آن آماده می‏شدم!
سپس آن حضرت هدف خود را از بردن آن توشه در شب به خانه‏های نیازمندان توضیح داد و فرمود:
- آمادگی برای مرگ با دوری جستن از حرام و خیرات دادن به دست می‏آید.(47)