روزی امام حسن و امام حسین علیه‏السلام از محلی می‏گذشتند. پیرمردی را دیدند که مشغول وضو است. ولی به طور صحیح وضو نمی‏گیرد، آداب و شرایط آن را بجا نمی‏آورد. - چون آموختن آدم جاهل واجب است - از این‏رو تضمیم گرفتند به طور غیر مستقیم با کمال ادب، صحیح وضو گرفتن را به او بیاموزند.
نخست با یکدیگر به بحث و گفتگو پرداختند طوری که پیرمرد سخنانشان را بشنود.
یکی گفت:
وضوی تو صحیح نیست وضوی من درست است.
دیگری گفت:
نه، وضوی تو درست نیست وضوی من صحیح است.
سپس نزد پیرمرد آمدند و گفتند:
ما در حضور شما وضو می‏گیریم نگاه کن! و ببین! کدامیک از ما خوب وضو می‏گیریم و درباره ما داور باش!
هر دو وضوی درست و کاملی جلوی چشم پیرمرد گرفتند.
آنگاه از پیرمرد پرسیدند:
وضوی کدامیک از ما صحیح‏تر و بهتر است؟ پیرمرد متوجه شد که وضوی صحیح چگونه است و منظور اصلی آن دو کودک آموختن او است. با کمال فروتنی اظهار داشت:
عزیزان! وضوی هر دوی شما خوب و صحیح است من پیرمرد نادان هنوز درست وضو گرفتن را نمی‏دانم و شما بخاطر محبت و دل سوزی که بر امت جدتان دارید، مرا آگاه ساختید و وضوی درست و صحیح را به من آموختید، سپاسگزارم.(32)