شخصی می‏گوید:
محضر امام صادق علیه‏السلام رسیدم عرض کردم:
- همسایه‏ای دارم مرا اذیت می‏کند.
فرمود:
- تو با او خوش رفتار باش!
گفتم:
- خداوند او را نیامرزد.
حضرت از من روی گردانید.
آن مرد می‏گوید:
من نخواستم با آن حال از امام جدا شوم. برای اینکه توجه حضرت را جلب کنم عرض کردم:
همسایه‏ام با من چنین و چنان می‏کند و مرا آزار می‏دهد.
فرمود:
- تو فکر می‏کنی اگر آشکارا با او دشمنی کنی (تو هم به او آزار و اذیت کنی) می‏توانی از او انتقام بگیری؟
عرض کردم:
- بلی! می‏توانم.
فرمود:
- همسایه تو آدم حسودی است. او از کسانی که به خاطر نعمت‏هایی که خداوند به آنان داده است، به مردم حسد می‏ورزد. چنین آدمی اگر نعمتی را برای کسی دید، از ناراحتی و آتش درونی که از حسد شعله ور است، چنانچه خانواده داشته باشد با آنان درگیر شده، اذیت و آزارشان می‏کند و اگر خانواده نداشته باشد به نوکر و خدمتکارش دعوا می‏کند و اگر خدمتکار نداشته باشد، شبها را به خواب نمی‏رود و روزها را با خشم و غضب سپری می‏کند.(57)