عبدالاعلی یکی از شیعیان بوده که در کوفه زندگی می‏کرد، می‏گوید:
بعضی از دوستان و پیروان امام صادق علیه‏السلام نامه‏ای به امام نوشتند و در آن نامه چند مسأله که مورد احتیاج بود سؤال کردند و به من نیز گفتند تا درباره حق مسلمان بر برادر مسلمانش شفاهاً از امام سؤال کنم.
وارد مدینه شده، به محضر امام رسیدم. نامه دوستان را به امام تقدیم کردم و نیز این سؤال را نیز مطرح کردم حق مسلمان بر برادر مسلمانش چیست؟
حضرت جواب نامه دوستان را داد، ولی به سؤال شفاهی من پاسخ نگفت.
هنگامی که خواستم به کوفه برگردم، برای خداحافظی محضر امام علیه‏السلام رسیدم.
عرض کردم:
- یا بن رسول الله! من از شما مطلبی پرسیدم، پاسخم ندادی.
حضرت فرمود:
- من عمداً پاسخ نگفتم.
- برای چه؟
- زیرا می‏ترسم حقیقت را بگویم و شما عمل نکنید و کافر شوید.
سپس امام علیه‏السلام فرمود:
- اکنون بدان که از سخت‏ترین و مهم‏ترین واجبات خدا بر خلقش سه چیز است:
1. رعایت عدل و انصاف بین خود و دیگران تا حدی که آنچه برای خود نمی‏پسندد، برای برادر مؤمنش نپسندد.
2. دیگر اینکه، مال خود را از برداران مسلمان مضایقه نکند و با آنان همکاری صمیمانه داشته باشد.
3. یاد کردن خداست در همه حال. اما منظورم از یاد خدا پیوسته گفتن سبحان الله و الحمدلله نیست، بلکه مقصودم این است که مسلمان باید چنان باشد که هرگاه بارکار حرامی مواجه شد، یاد خدا مانع گردد و او را از ارتکاب گناه باز دارد.(53)