امام زین العابدین علیه‏السلام فرمود:
انسان نمی‏داند با مردم چه کند! اگر بعضی امور که از پیامبر صلی الله علیه وآله شنیده‏ام به آنان بگوییم ممکن است مورد تمسخر قرار دهند، از طرفی طاقت هم نداریم این حقایق را ناگفته بگذاریم!
ضمرة بن معبد گفت:
- شما آنچه شنیده‏اید بگویید!
فرمود:
- می‏دانید وقتی دشمن خدا را در تابوت می‏گذارند، و به گورستان می‏برند، چه می‏گوید؟
- خیر!
- به کسانی که او را می‏برند می‏گوید:
آیا نمی‏شنوید؟ از دشمن خدا به شما شکایت دارم که مرا فریب داد و به این روز سیاه انداخت و نجاتم نداد. من شکایت دارم از دوستانی که با من دوستی کردند و مرا خوار نمودند و از اولادی که حمایتشان کردم ولی مرا ذلیل کردند و از خانه‏ای که ثروتم را در آبادی آن خرج کردم ولی سرانجام، دیگران آنجا ساکن شدند. به من رحم کنید! این قدر عجله نکنید!
ضمرة گفت:
- اگر بتواند به این خوبی صحبت کند ممکن است حتی حرکت کند و روی شانه حاملین بنشیند!
امام علیه‏السلام فرمود:
- خدایا! اگر ضمرة سخنان پیغمبر صلی الله علیه وآله را مسخره می‏کند از او انتقام بگیرد!
ضمرة چهل روز زنده بود و بعد فوت کرد. غلام وی که در کنار جنازه‏اش بود، پس از مراسم دفن محضر امام زین العابدین علیه‏السلام رسید و در کنار وی نشست. امام فرمود:
- از کجا می‏آیی؟
عرض کرد:
- از دفن ضمرة. وقتی که خاک بر او ریختند صدایش را شنیدم که کاملاً آن صدا را در زمان زندگی‏اش می‏شناختم. می‏گفت:
- وای بر تو ضمرة بن معبد! امروز هر دوستی که داشتی خوارت کرد و عاقبت رهسپار جهنم شدی که پناهگاه و خوابگاه ابدی توست.
امام زین العابدین فرمود:
- از خداوند عافیت مسألت دارم، زیرا سزای کسی که حدیث پیغمبر صلی الله علیه وآله را مسخره کند، همین است. (42)