امام صادق علیه‏السلام می‏فرماید:
اگر شرابخوار به خواستگاری آمد نباید او را پذیرفت، چون صلاحیت ازدواج ندارد، سخنانش را نباید تصدیق نمود، هرگاه برای کسی واسطه شود نباید او را قبول نمود. و نمی‏توان به او اعتماد کرد، هر کس به شرابخوار امانتی بسپارد چنانچه از بین برود، خداوند به صاحب امانت پاداشی نمی‏دهد و امانت از دست رفته او را جبران نمی‏کند.
سپس فرمود: مایل بودم شخصی را سرمایه بدهم برای تجارت به کشور یمن برود، خدمت پدرم حضرت امام باقر علیه‏السلام رسیدم و عرض کردم:
می‏خواهم به فلانی برای تجارت سرمایه بدهم، نظر شما چیست؟ صلاح است یا نه؟
فرمود:
مگر نمی‏دانی او شراب می‏خورد؟
گفتم:
از بعضی از مؤمنین شنیده‏ام می‏گویند او شراب می‏خورد.
فرمود: سخنان آنان را تصدیق کن! چون خداوند درباره پیامبر می‏فرماید: پیغمبر به خدا ایمان دارد و مؤمنین را تصدیق می‏نماید، بنابراین شما باید مؤمنین را تصدیق کنی.
آنگاه فرمود:
اگر سرمایه را در اختیار او بگذاری، سرمایه نابود شود و از بین برود خدا تو را نه اجرا می‏دهد و نه امانتت را جبران می‏کند.
گفتم:
برای چه؟
فرمود: خداوند می‏فرماید:
لا تؤتوا السفهاء اموالکم التی جعل الله لکم قیاماً (47)
اموالی را که خداوند آن را مایه زندگیتان قرار داده به نادانان ندهید.
آیا نادانتر از شرابخوار وجود دارد؟
پس از آن فرمود:
بنده تا شراب نخورده همیشه در پناه خدا است و در سایه لطف او اسرارش پرده پوش می‏شود.
هنگامی که شراب خورد سرش را فاش می‏کند و او را در پناه خود نگه نمی‏دارد.
در این صورت گوش، چشم، دست و پای چنین شخص، هر کدام شیطان است او را به سوی هر زشتی می‏برد و از هر خوبی باز می‏دارد.(48)