روز عاشورا هنگام نماز ظهر ابو ثمامه صیداوی به امام حسین علیه‏السلام عرض کرد:
- یا ابا عبدالله! جانم فدای تو باد! لشکر به تو نزدیک شده، به خدا شما کشته نخواهی شد تا من در حضورتان کشته شوم. دوست دارم نماز ظهر را با شما بخوانم و آن گاه با آفریدگار خویش ملاقات نمایم.
حضرت سر به سوی آسمان بلند کرد و فرمود:
- به یاد نماز افتادی. خداوند تو را از نمازگزاران قرار دهد. آری! اکنون اول وقت نماز است. از این مردم بخواهید دست از جنگ بردارند تا ما نماز بگذاریم.
حصین نمر چون سخن امام را شنید، گفت:
- نماز شما قبول درگاه الهی نیست! حبیب بن مظاهر در پاسخ خطاب به او اظهار داشت: ای خبیث! تو گمان می‏کنی نماز فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله قبول نمی‏شود و نماز تو قبول می‏شود؟!...
سپس زهیر بن قین و سعید بن عبدالله در جلو حضرت ایستادند و امام علیه‏السلام با نصف یاران خود نماز خواندند. سعید بن عبدالله از هر جا که تیر به سوی امام حسین علیه‏السلام می‏آمد خود را نشانه تیر قرار می‏داد و به اندازه‏ای تیر بارانش کردند که روی زمین افتاد و گفت:
- خدایا! این گروه را همانند قوم عاد و ثمود لعنت فرما! خدایا! سلام مرا به محضر پیامبرت برسان و آن حضرت را از درد این همه زخمها که بر من وارد شده آگاه نما. زیرا که هدفم از این کار تنها یاری فرزندان پپامبر تو می‏باشد.
سعید پس از این جریان به شهادت رسید. رحمت و رضوان الهی بر او باد.(30)