در زمان خلیفه وقت (مهتدی عباسی) امام حسن عسکری را زندانی کردند. رئیس زندان فردی به نام صالح بن وصیف بود.
گروهی از دشمنان امام علیه‏السلام پیش رئیس زندان رفتند و اکیداً از او خواستند به آن حضرت در زندان سخت بگیرد.
رئیس زندان گفت:
چه کنم؟ دو نفر از بدترین اشخاص را برای شکنجه حسن عسکری مأمور کردم، آن دو نفر پس از مشاهده حال عبادت و راز و نیاز آن حضرت، آن چنان تحت تأثیر قرار گرفته‏اند که خود مرتب به عبادت و نماز مشغولند، به طوری که رفتارشان شگفت آور است! آنها را احضار کردم و پرسیدم:
شما چرا چنین شده‏اید؟ چرا به این شخص شکنجه نمی‏کنید، مگر از ایشان چه دیده‏اید؟
در پاسخ گفتند:
چه بگویم درباره شخصی که روزها را روزه می‏گیرد و شبها را به عبادت می‏گذراند، نه سخن می‏گوید و نه جز عبادت به کار دیگر سرگرم می‏گردد، هنگامی که به ما نگاه می‏کند بدنمان می‏لرزد و چنان وحشت سراسر وجود ما را فرا می‏گیرد که نمی‏توانیم خود را نگه داریم. مخالفین امام که این سخنان را شنیدند ناامید سر افکنده برگشتند.(88)