ابراهیم بن عباس می‏گوید:
هرگز ندیدم که امام رضا علیه السلام با سخن خود کسی را برنجاند، هرگز ندیدم سخن کسی را قطع کند، ساکت بود تا او از سخن فارغ شود، به قدر توان از برآوردن حاجت کسی روی بر نمی‏گرداند.
هرگز پایش پیش کسی دراز نمی‏کرد و تکیه نمی‏داد، به غلامان و خدمتکاران ناسزا نمی گفت.
هرگز ندیدم آب دهان به زمین بیندازد. هیچ وقت قهقهه نمی‏زد و خنده آن حضرت تبسم بود.
هر گاه تنها بود و سفره‏ای گسترده می‏شد همه بردگان و غلامانش را حتی دربان و کار پرداز خانه را هم بر سفره می‏نشاند.
شبها کم می‏خوابید و بسیار بیدار بود، بیشتر وقتها شب تا سحر بیدار می‏ماند.
روزه زیاد می‏گرفت. در هر ماه، سه روز اول، وسط، آخر را روزه می‏گرفت و می‏فرمود: این سه روز تمام عمر و همه دهر است.
حضرت بسیار کار خیر و صدقات پنهانی داشت و بیشتر در شبهای تاریک انجام می‏داد.(121)
گاهی در هر سه روز، یک قرآن ختم می‏کرد و می‏فرمود:
اگر بخواهم می‏توانم در مدت کمتر ختم کنم، ولی به آیه‏ای که می‏رسم، در آن می‏اندیشم و فکر می‏کنم در کجا و در چه زمانی درباره چه مطلبی نازل شده است.
شب هنگام در بستر خویش بسیار قرآن تلاوت می‏کرد. هر گاه به آیه‏ای می‏رسید که یادی از دوزخ و بهشت است، می‏گریست از خدا بهشت می‏طلبید و از دوزخ به او پناه می‏برد.(122)
بساط نشستن حضرت در تابستان، حصیر بود و در زمستان گلیم پشمی، لباس امام لباس خشن بود، اما هنگامی که برای دیدار با مردم بیرون می‏آمد، خود را برای آنان می‏آراست.
هر گاه می‏خواست به خوردن طعام مشغول شود، می‏فرمود: ظرفی بیاورند و کنار سفره بگذارند سپس از بهترین غذاهای سفره برمی داشت و در آن ظرف می‏نهاد و دستور می‏داد که آن را به فقرا برسانند.(123)
حضرت رضا علیه السلام نماز شب، نماز شفع و وتر و نافله صبح را هیچ وقت چه در سفر یا در حضر ترک نمی‏کرد.(124)
اینها نمونه‏هایی از اخلاق و رفتار برجسته امام رضا علیه السلام می‏باشند که هر کدام برای ما الگو است.