حضرت موسی بن جعفر عابدترین، دانشمندترین، سخاوتمندترین و گرامی‏ترین انسان در زمان خود بشمار می‏رفت. امام علیه‏السلام نمازهای مستحبی شبانه را همیشه می‏خواند و آن را به نماز صبح وصل می‏کرد سپس تا طلوع آفتاب مشغول تعقیبات می‏شد آنگاه پیشانی بسجده می‏گذاشت، تا هنگام ظهر سر از سجده برنمی‏داشت (69) همواره چنین دعا می‏نمود: اللهم انی اسالک الراحة عند الموت و العفو عند الحساب (70) و این دعا را تکرار می‏کرد.
یکی از دعایش این بود: عظم الذنب من عبدک فلیحسن العفور من عندک گناه از بنده‏ات بزرگ شد پس عفوت نیکو است. چنان از ترس خدا می‏گریست که محاسنش از اشک دیدگان‏تر می‏شد. از همه مردم بیشتر به خانواده و خویشانش رسیدگی می‏کرد. شبها با زنبیلهایی که محتوی طلا، نقره، آرد و خرما بود، به سراغ فقرای مدینه می‏رفت و به ایشان می‏داد در عین حال نمی‏فهمیدند چه کسی به آنها کمک می‏کند.(71)