روزی حضرت عیسی (علیه السلام) به همراه حوریان ( اصحاب) از سرزمین کربلا عبور می‏کرد، آهوانی را دید دور هم جمع شده و گریه می‏کنند.
عیسی (علیه السلام) چون گریه آنها را دید به گریه افتاد و حوریان نیز گریستند اما نمی‏دانستند عیسی (علیه السلام) برای چه گریه می‏کند.
یکی از یاران پرسید: یا روح الله! چرا گریه می‏کنی؟
فرمود: ای یاران! می‏دانید در کدام دیار و چه سرزمینی پا گذاشته‏اید؟
گفتند: نه!
فرمود: اینجا سرزمینی است که فرزند پیامبر خاتم و فاطمه طاهره در آن کشته می‏شود. همان فرزندی که مادرش شبیه مادر من است. خاکش مانند مشک معطر است، چون تربت پاک فرزند رسول خداست، خاک قبر انبیاء و فرزندان صالحان این چنین معطرند. و این آهوان به من می‏گویند:
این سرزمین را بدان‏جهت برگزیدیم که تربتش مقدس است و در حریم آن در امان هستیم.
آنگاه عیسی (علیه السلام) با صدای بلند گفت:
خدایا! زندگی را بر قاتلان و یارانشان مبارک مگردان.(146)