سلیمان جعفری که یکی از ارادتمندان امام رضا علیه‏السلام بود، می‏گوید:
برای کاری خدمت امام رفته بودم، چون کارم تمام شد خواستم به منزل خود برگردم، امام فرمود:
امشب نزد ما بمان!
در محضر امام به خانه او رفتیم، غلامان آن حضرت مشغول بنایی بودند امام در میان آنها غلامی سیاه را دید که از غلامان آن حضرت نبود، پرسید:
- این کسیت؟
عرض کردند:
- به ما کمک می‏کند به او چیزی خواهیم داد.
فرمود:
- مزدش را تعیین کرده‏اید؟
عرض کردند:
- نه، هر چه بدهیم راضی می‏شود.
امام برآشفت و بسیار خشمگین شد. من عرض کردم:
فدایت شوم چرا خودت را ناراحت می‏کنید؟
فرمود:
من بارها به اینها گفته‏ام هیچکس را برای کاری نیاورید مگر آن که قبلاً مزدش را تعیین کنید و قرارداد ببندید. کسی که بدون قرارداد قبلی کاری انجام دهد اگر سه برابر به او مزد بدهی، خیال می‏کند مزدش را کم داده‏ای، اما اگر مزدش را قبلاً تعیین کنی وقتی مزدش را بپردازی از تو خشنود خواهد شد که به گفته خود عمل کرده‏ای و اگر بیش از مقدار قرارداد چیزی به او بدهی هر چه کم و ناچیز باشد، متوجه می‏شود اضافه داده‏ای، سپاسگزار خواهد بود.(78)