میمون بن عبدالله می‏گوید:
سخن به این جا که رسید خانه بر من تنگ شد و از شدت ناراحتی نزدیک بود از خشم منفجر شوم. تصمیم گرفتم برخیزم و او را زیر لگد بگیرم که به یاد اشاره امام علیه السلام افتادم، خود را نگه داشتم.
در اینجا امام علیه السلام به او فرمود: اهل کجایی؟
گفت: اهل بصره. فرمود: این کسی که تو از او حدیث نقل می‏کنی و نامش را به عنوان جعفر بن محمد امام صادق علیه السلام او را می‏شناسی؟
گفت: نه.
- امام: از او هیچ حدیثی شنیده‏ای؟
حضرت: این حدیث‏هایی که نقل کردی به نظر تو همه درست است؟
گفت: آری.
امام: این حدیث‏ها را کی شنیده‏ای؟
مردم: یادم نیست، ولی این حدیث‏ها در شهر و دیار ما مشهور است و کسی در صحت آن شکی ندارد.
حضرت فرمود:
اگر خود جعفر بن محمد را ببینی و به تو بگوید:
من این حدیث‏ها را نگفته‏ام، همه آنها که از من نقل می‏کنی دروغ است، باور می‏کنی؟
مرد با کمال پررویی گفت: نه.
امام علیه السلام فرمود: چرا؟
مرد گفت: چون عده‏ای بر راست بودن آنها شهادت داده‏اند که اگر یکی از آنها برای آزادی کسی از بردگی گواهی دهد، شهادتش پذیرفته می‏شود.
امام علیه السلام فرمود:
اکنون از من حدیثی بشنو و بنویس:
بسم الله الرحمن الرحیم، پدرم از جدم نقل کرد.
مرد در اینجا گفت: نامت چیست؟
حضرت فرمود: از نامم چه می‏پرسی، بنویس!
همانا رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:
هر کس بر ما خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم دروغ بندد خداوند او را در روز قیامت یهودی کور برانگیزد و اگر دجال را ببیند از پیروان او می‏شود و اگر او را درک نکند و بمیرد، در قبر به او ایمان می‏آورد....
این حدیث را هم بدون چون و چرا نوشتند و رفتند.
سپس امام علیه السلام با چهره گرفته از اطاق بیرون آمد، آنگاه به من فرمود:
گفتار این گروه را شنیدی، چه حدیث‏های دروغین نقل می‏کنند؟!
عرض کردم: اینها خودشان چه هستند که حدیث شان چه باشد. اصلاً قابل اهمیت نیستند.
فرمود: نکته مهم این است که پیش روی خودم بر من دروغ می‏بندند و از من آنچه را نقل می‏کنند که اصلاً من نگفته‏ام و کسی از من نشنیده است و عجیب‏تر از آن که می‏گویند: اگر امام صادق علیه السلام خودش هم این حدیث‏ها را انکار کند، بگوید آنها را من نگفته‏ام، سخن او را نمی‏پذیریم، و او را تصدیق نمی‏کنیم، با این گونه افراد چه می‏شود کرد؟! خدا مهلتشان ندهد(103).