از امیر مومنان علی علیه السلام پرسیدند:
من اعظم الناس حسرتا: بزرگترین حسرت از آن کیست؟
فرمود: بزرگترین حسرت مخصوص کسی است که مالش را در ترازوی دیگران ببیند در حالی که همان مال او را اهل جهنم و وارث او را اهل بهشت می‏گردد؟
فرمود: یکی از برادرانم نقل کرد:
که نزد فردی رفتم که در حال جان کندن بود، به من گفت:
صد هزاردرهم یا دیناردر این صندوق دارم، حقوق الهی اش را پرداخت نکرده‏ام به نظر تو چه کنم؟
برادرم می‏گوید، گفتم: برای چه آن را جمع کردی؟
گفت: برای پرداخت مالیات دولت، فخر فروشی به دیگران، ترس و فقر و ترس از حوادث روزگار.
علی علیه السلام می‏فرماید:
برادرم هنوز از نزد او بیرون نیامده، جان داده بود.
سپس امام علیه السلام فرمود:
خدا راشکر که او را با حال بد از دنیا برد. در حالی که ثروت را از راه باطل جمع کرد و حق حقدار را نداد و در صندوقی گذاشته و قفل کرده بود که دزد آن را نبرد. او بیابان خشک و سوزان شهرها را در نوردید تا آن سرمایه را گرد آورد. آنگاه فرمود:
ای کسی که هنوز در دنیا زنده‏ای، مبادا گول بخوری، همچنان که دیروز آن مرد گول خورد.
ان من اشد الناس حسره یوم القیامه من رای ماله فی میزان غیره ادخل الله به الجنته و ادخل ببه النار:
به راستی بزرگترین حسرت روز قیامت از آن کسی است که ببیند مالش در میزان دیگری است، و به واسطه همان مال خداوند او را به جهنم، و دیگری را به بهشت می‏برد.(32)