زنی کودک شش ماهه خود را بر پشت بام گذاشت، مشغول کارها شد و از حال کودک غافل ماند.
کودک آرام آرام خود را به لبه دیوار بام رساند و بر سر ناودان قرار گرفت، ناودان تا زمین بیست متر فاصله داشت، مادر یک مرتبه متوجه شد که چیزی نمانده که کودکش به زمین بیفتد، شتابان خود را به پشت بام رساند هرچه کوشش کرد نتوانست کودک را از خطر سقوط نجات بخشد، مادر و خویشان کودک فریاد می‏زدند و ناله می‏کردند.
این ماجرا در زمان خلافت عمر در مدینه اتفاق افتاد، وی از قضیه با خبر گشت، با عده‏ای آمدند ولی کار از دست عمر هم ساخته نبود. گفتند:
این مشکل به وسیله علی علیه السلام رفع می‏گردد.
قضیه کودک را به حضرت رساندند، امام علیه السلام تشریف آورد و نگاهی به کودک نمود کودک به سخن آمد اما کسی نفهمید چه گفت.
آنگاه حضرت فرمود:
کودکی همانند خود را بیاورند، کودک را آوردند، آن دو کودک با زبان خودشان صحبت کردند. به دنبال آن کودک از سر ناودان بر گشت و از خطر مرگ نجات یافت.
مردم مدینه آن چنان شادی کردند که مانند آن را تا آن روز در مدینه ندیده بودند(38)...