یکی از غلامان امام حسین (علیه السلام) خلافی را مرتکب شد که سزاوار کیفر بود.
حضرت دستور داد به عنوان تأدیب او را با تازیانه مجازات کنند، تازیانه را مه بای تنبیه او بالا بردند. غلام گفت:
مولای من! خداوند در تعریف پرهیزگاران می‏فرماید:
والکاظمین الغیظ: آنان فروبرندگان خشم خویشند.
حضرت فرمود: او را نزنید.
غلام بار دیگر گفت:
سرور من! و العافین عن الناس: آنان از تقصیرات مردم می‏گذرند.
امام فرمود: تو را بخشیدم.
غلام بار سوم گفت:
سرور من! والله یحب المحسنین: خداوند احسان کنندگان را دوست می‏دارد.
حضرت فرمود:
تو را در راه خدا آزاد کردم و از این پس دو برابر آنچه عطا می‏کردم به تو می‏پردازم.(61)
چه خوب است: این درسها را از امام (علیه السلام) بیاموزیم:
1- اگر کسی خلافی نسبت به ما مرتکب شود تا می‏توانیم عکس العمل نشان ندهیم، همانند خلاف او را مرتکب نشویم خشم خود را فرو بریم.
2- چنانچه کسی رفتاری را نسبت به ما انجام داد که سزاوار کیفر است از کیفر و مجازات او چشم بپوشیم.
3- نه تنها چنین انسانی را ببخشیم بلکه به قدر توان درباره او نیکی انجام دهیم.
اینها راه و روش امام حسین (علیه السلام) و خاندان گرامی پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) است.