معاویه پسر وهب می‏گوید:
وقتی خدمت امام صادق (علیه السلام) رسیدم، دیدم در محراب مشغول عبادت است، شنیدم به درگاه خداوند عرضه می‏دارد:
ای خدایی که بزرگواری را به ما اختصاص دادی و وعده شفاعت به ما عنایت فرمودی، به بخش ما را و برادرانم را و زوار قبر پدرم حسین را الذین انفقوا مالهم، و اشخصوا ابدانهم... آنانی را که مالهایشان را انفاق نموده و بدنهایشان را در راه ما به زحمت انداختند...
خدایا دشمنان ما را بر آنها به خاطر آمدنشان به زیارت ما عیب گرفتند، ولی این، مانع نشد از این که آنان به زیارت ما بیایند. پس رحم کن بر این صورت‏های که آفتاب آنها را سوزانده و دگرگون کرده است. رحم کن بر این صورت هایی که در آستان حسین (علیه السلام) می‏گردد.
و رحم تلک الاعین التی جرت دموعها رحمة لنا؛
و رحم کن بر آن چشمهای که اشکشان به خاطر ما جاری می‏گردد.
و رحم تلک القلوب التی جزعت و احترقت لنا؛
و رحم کن بر آن دلها که به جهت ما بی تابی نموده و می‏سوزد.
و رحم تلک الصرخة التی کانت لنا؛
و رحم کن بر آن ناله‏ها که برای ما بوده است.
خدا یا من این بدنها و نفسها را به تو می‏سپارم که آنها را در روز تشنگی سخت به حوض کوثر برسانی.
حضرت همچنان در سجده مناجات می‏کرد، وقتی سر از سجده بر داشت عرض کردم:
فدایت شوم به خدا سوگند آرزو کردم ای کاش که امام حسین را زیارت می‏کردم، و حج نمی‏رفتم.
فرمود: کسانی در آسمان برای زوار امام حسین دعا می‏کنند بیشترند از کسانی که در زمین برای آنها دعا می‏کنند(79).