حارث همدانی یار وفادار علی علیه السلام می گوید:
در یکی از شبها محضر امیر مومنان علی علیه السلام رسیدم، در ضمن صحبت عرض کردم، ای امیر مومنان! نیازمندم.
فرمود:فرایتنی لها اهلا؟: آیا مرا برای اظهار حاجت خود سزاوار می‏دانی؟
گفتم: آری، خداوند به شما جزای خیر دهد. حضرت برخاست و چراغ را خاموش کرد و نشست، سپس فرمود:
می‏دانی چرا چراغ را خاموش کردم؟ بدین جهت خاموش کردم تا بدون شرمندگی اظهار حاجت کنی و من خواری نیازمندی را در سیمای تو نبینم، اکنون هر نیازی داری بگو که من از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم شنیدم که می‏فرمود:الحوایج امانه من الله فی صئدور العباد...
هر گاه نیازهای مردم در اختیار دیگری قرار گرفت، یک امانت الهی است، برای حفظ آبروی نیازمند نباید آن را به دیگران بگوید، چنانچه به دیگران نگوید ثواب عبادت را می‏برد و اگر خود نتوانست نیاز او را برآورده کند می‏تواند به کسانی دیگر بگوید. در این صورت به هر شنونده لازم است برای رفع نیازمندان گام بردارد.(51)