در جنگ صفین، لشگر بر آب فرات مسلط شد. فرماندهان سپاه شام گفتند: آب را به روی لشگریان علی ببندید، آنان را با تشنگی بکشید و همچنان که عثمان را تشنه کشتند.
علی (علیه السلام) از آنان خواست محلی را آزاد کنند تا لشگر ایشان نیز از آب استفاده کنند.
گفتند: اجازه نمی‏دهیم حتی قطره‏ای از آب بردارید باید همانند عثمان تشنه بمیرید.
علی (علیه السلام) وضع را دشوار دید، سرسختی معاویه و لشگریانش را مشاهده کرد. احساس نمود با کمترین مسامحه لشگر از تشنگی با مرگ روبرو خواهند شد. با یک حمله شدید لشگر از تشنگی با مرگ روبرو خواهند شد. با یک حمله شدید لشگر معاویه را از اطراف فرات پراکنده کرد و سپاه معاویه در موقعیتی قرار گرفتند که آب به کلی در اختیارشان نبود.
یاران علی (علیه السلام) گفتند:
همان طور که آنها راه آب را بستند، ما هم آب را به روی آنان ببندیم و نگذاریم یک قطره آب بیاشامند و با سلاح تشنگی که برنده‏تر از هر سلاحی است ایشان را نابود سازیم که دیگر نیاز به جنگ نباشد.
حضرت فرمود:
لا والله لا أکافیهم بمثل ما فعلهم: به خدا قسم! من نمی‏کنم آنچه را آنها کردند. یک طرف نهر را آزاد بگذارید تا آب بردارند، شمشیرهای آب دار، ما را بی نیاز می‏کند نسبت به جلوگیری کردن از آب آشامیدنی.(26)