در جنگ صفین دو نفر از اصحاب شجاع و با وفای حضرت علی (علیه السلام) به نام حجر بن عدی و عمرو بن حمق به مردم شام لعن ناسزا می‏گفتند:
این خبر به علی (علیه السلام) رسید. حضرت آنها را احضار نمود فرمود: زبان خود را کنترل کنید و از دشنام گویی پرهیز نمایید.
-مگر ما بر حق نیستیم و پیروان معاویه بر باطل نیستند؟
-آری، ما بر حق و آنها بر باطلند.
-پس چرا اجازه نمی‏دهی ما به آنان دشنام بگوییم؟
-من خوش ندارم که شما فحش دهنده و ناسزا گو شناخته شوید.
بلکه مناسب است به جای فحش و ناسزا، کارهای زشت آنها را فاش کنید و بگویید روش آنها چنین و چنان است و کارهایشان، این گونه و آنگونه است و به جای لعن و دشنام بگویید:
خدایا خونهای آنها و خونهای ما را حفظ کن و بین ما و آنانم صلح و سازش برقرار فرما، و آنان را از گمراهی هدایت فرما تا نادانشان حق را بشناسند و از انحراف و کج روی دست بکشند. انتخاب چنین روش را من بیشتر دوست دارم و برای شما نیز بهتر است. آن دو یار پاکباز گفتند: یا امیرالمؤمنین نصیحت شما را از جان و دل می‏پذیرم و شیوه تو را روش خود می‏سازیم.(28)
چقدر زیباست همه پیروان آن امام بزرگوار این شیوه را روش خود سازند و از فحش و ناسزا و حرفهای رکیک حتی به دشمنان بپرهیزند و زبان خویش را پاک نگه دارند.