امام حسین (علیه السلام) هنگام حرکت به سوی کربلا فرمود:
راستی این دنیا دگرگون و ناشناس شده و خوبی هایش رفته و چیزی از آن باقی نمانده مگر ته مانده‏ای که بر ته کاسه نشیند و جز زندگی بی ارزش همچو چراگاه خطرناک.
مگر شما نمی بینید که به حق عمل نمی‏کنند و از باطل دست نمی‏کشند در چنین حال باید مومن دل به مرگ ببندد و به دیدار پروردگار رغبت کند.
فانی لا اری الموت الا الحیاة و الحیاة مع الظالمین الا برما(75)؛
به راستی که من مرگ را جز زندگی ابدی، و زندگی را در این جهان با ستمگران جز بدبختی نمی‏بینم.
ان الناس عبید الدنیا و الدین لعق علی السنتهم یحطونه ما درت معایشهم فاذا محصوا بالبلاء قل الدیانون؛
راستی مردم همه دنیا پرستند و دین بر سر زبان آنها آویزان است. تا دین برای آنها وسیله‏ی زندگی است آن را بر زبانها می‏چرخانند. هنگامی که به بلا آزمایش شدند، دین داران کم خواهند بود(76).