علی علیه السلام وارد بازار بصره شد، دید مردم سرگرم خرید و فروشند، بر غفلت مردم سخت گریست. سپس فرمود:
ای بندگان دنیا! روزها برای معامله‏های خود قسم یاد می‏کنید، شب‏ها در بستر می‏خوابید، در شبانه روز از آخرت غافلید، پس چه وقت برای آخرت خود توشه بر می‏گیرید، و در امر معاد فکر می‏کنید.
مردی به حضرت گفت: چه کنیم به تأمین مخارج زندگی نیازمندیم.
حضرت فرمود: تأمین زندگی از راه حلال آدمی را از آخرت باز نمی‏دارد، و چنانچه قصد احتکار و جمع آوری دنیا داشته باشی، هرگز عذرت پذیرفته نیست.
مرد گریه کنان برگشت و رفت.
حضرت او را صدا زد و فرمود: برگرد بیشتر توضیح بدهم.
آن مرد برگشت. امام علیه السلام فرمود:
بدان ای بنده خدا! هرکس در این جهان برای آخرت تلاش کند پاداشش در آن دنیا بر او پرداخت می‏گردد، و هرکس در دنیا فقط برای دنیا کار کند در فکر آخرت نباشد، مزدش در جهان آخرت آتش جهنم خواهد بود.
سپس این آیه را خواند:
و اما من طغی و اثر الحیاة الدنیا فان الجهیم هی الماوی: هر کس از حکم خدا سرکش و طاغی شد، و زندگی دنیا را برگزید، دوزخ جایگاه اوست(49).