امام صادق (علیه السلام) می‏فرماید:
دوستی شرط هایی دارد و هر کس یکی از این شرطها را نداشت او را دوست واقعی ندان و کسی که هیچ یک از آن‏ها را نداشت اساساً نام دوست نمی‏توان بر وی گذاشت.
شرط اول: آنکه درون و برونش نسبت به تو یکسان باشد (چند چهره نباشد).
شرط دوم: آنکه خوبی تو را خوبی خود و بدی تو را بدی خود بداند (آبروی تو را آبروی خویش و رسوایی تو را رسوایی خود بداند).
شرط سوم: آنکه اگر وضع مالیش بهتر شد و به ثروتی دست یافت یا به مقامی رسید، با تو تغییر روش ندهد.
شرط چهارم: آنکه به اندازه‏ی توانایی و قدرتش از یاری و همراهی با تو مضایقه نکند.
و بالاخره شرط پنجم: آنکه تو را در پیش آمدهای ناگوار و گرفتاری‏های روزگار فراموش نکند و تنهایت نگذارد(92).