سپس امام حسن علیه السلام در ادامه فرمود:
هرگاه ناچار شدی با مردم رفاقت کنی، با کسی رفیق باش که:
1. زینت بخش تو باشد.
2. اگر به او خدمتی انجام دادی نگهدار تو باشد.
3. هر وقت از او تقاضای کمک کنی یاریت کند.
4. هرگاه سخن بگویی تصدیقت کند.
5. اگر بر دشمنی حمله ور شوی پشتیبانت باشد.
6. هرگاه دستی برای احسان دراز کردی، او نیز دراز کند.
7. اگر مشکلی داشتی آن را بر طرف کند.
8. چنانچه از تو نیکی دید فراموش نکند.
9. هرگاه از او چیزی خواستی عطا کند.
10. اگر تو ساکت باشی او سخن بگوید.
11. هرگاه بلا و مصیبتی به او رسید تو ناراحت شوی.
خلاصه باید کسانی را به دوستی و رفاقت انتخاب نمود که به وسیله او بلایی بر تو وارد نشود و گرفتاری برایت پیش نیاید.
هنگام پیش آمدها تو را رها ننماید، چنانچه در موضوعی اختلاف نمودید تو را بر خویشتن مقدم بدارد.
جناده می‏گوید:
سخن امام علیه السلام به اینجا که رسید نفسش بند آمد، رنگ مبارکش به زردی گرائید، طوری که ترسیدم امام علیه السلام شهید گردد(62).
این سخن گوهربار فرزند پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم تمام حدود و شرایط دوستی و دوست یابی را در بردارد، باید از آن پند گرفت و به آن عمل کرد.