شخصی محضر امام صادق رسید عرض کرد:
دو آیه در قرآن است من هر چه دقت می‏کنم محتوای آن را نمی‏فهمم.
امام پرسید: کدام آیه؟
او در جواب گفت:
آیه اول این است که خداوند می‏فرماید:
ادعونی استجب لکم: مرا بخوانید تا دعای شما را مستجاب کنم.
من خدا را می‏خوانم، اما دعایم مستجاب نمی‏شود!
حضرت فرمود:
آیا گمان می‏کنی خداوند خلاف وعده کرده؟
گفت: نه.
فرمود: پس علت چیست؟
گفت: نمی‏دانم.
فرمود:
اکنون من آگاهت می‏کنم، هر کس خدا را بندگی کند، به دستورات او عمل نماید، آنگاه دعا کند و شرایط دعا را رعایت کند، خداوند دعای او را اجابت خواهد کرد.
پرسید: شرایط دعا چیست؟
امام فرمود:
نخست حمد خدا را بجای می‏آوری و نعمت‏های او را یاد آور می‏شوی و بعد شکر می‏کنی، سپس درود بر پیامبر صلی الله علیه و آله می‏فرستی، آنگاه گناهانت را به خاطر می‏آوری و اقرار می‏کنی، از آنها به خدا پناه می‏بری و توبه می‏نمایی، این است شرایط قبولی دعا.
پس از آن فرمود:
آیه دیگر کدام است؟
عرض کرد:
این آیه که می‏فرماید:
ما انفقتم من شی‏ء فهو یخلفه و هو خیر الرازقین: (62)
من در راه خدا انفاق می‏کنم ولی چیزی جای آن را پر نمی‏کند!
حضرت پرسید:
آیا فکر می‏کنی خدا از وعده خود تخلف کرده؟
در جواب گفت: نه.
امام فرمود:
پس علت چیست؟
گفت: نمی‏دانم.
امام فرمود:
اگر کسی از شما مال حلالی به دست آورد و در راه حلال انفاق کند هیچ درهمی را انفاق نمی‏کند مگر این که خداوند