هنگامی که امام رضا (علیه السلام) در خراسان بود، عده‏ای از شیعیان از شهرهای دور، برای دیدار آن حضرت به خراسان آمدند، این جمع در با این که شیعه بودند، گناهانی را نیز مرتکب می‏شدند.!
دربان به امام رضا عرض کرد: گروهی از شیعیان می‏خواهند محضر شما برسند.
امام فرمود: کار دارم آنها را برگردانید.
این‏ها دو ماه در خراسان ماندند امام به آنها ملاقات نداد، سرانجام به حضرت پیغام دادند که ما از شیعیان پدرت علی (علیه السلام) هستیم، از راه دور آمده‏ایم، اگر بدون ملاقات با شما به وطن برگردیم، نزد مردم سرافکنده خواهیم شد به ما اجازه ملاقات بده...
دربان پیغام آنها را به امام رساند، حضرت اجازه ورود داد پس از سلام و احوالپرسی گله کردند که چرا به ما اجازه ملاقات نمی‏دادی؟
علت این همه بی مهری و اهانت به ما چیست؟ پس از آن همه معطلی آبرویی برای ما نماند؟
امام رضا (علیه السلام) فرمود: این آیه را بخوانید وما اصابکم من مصیبه فبما کسبت ایدیکم...(108).
هر مصیبتی که به شما رسد نتیجه کارهای خود شما است. و خداوند بسیاری را نیز عفو می‏کند.
این که به شما اجازه نمی‏دادم، بدین جهت بود که شما ادعا می‏کنید شیعه علی (علیه السلام) هستید، ولی دروغ می‏گویید، شیعه علی (علیه السلام) حسن، حسین (علیه السلام)، اباذر، سلما، مقداد، عمار... بودند، که هیچگونه مخالفت با دستورات آن بزرگوار نمی‏نمودند.
و هیچگاه کاری که او نهی کرده بود انجام نمی‏دادند، ولی شما می‏گویید ما شیعه علی (علیه السلام) هستیم در بیشتر کارها با دستورات آن حضرت مخالفت می‏کنید و در انجام واجبات کوتاهی می‏نمایید، حقوق برادران دینی را رعایت نمی‏کنید، ادعای مقام ارجمند (شیعه بودن) را می‏کنید که با اعمالتان سازگار نیست.
آنها هماندم استغفار و توبه حقیقی کردند. آنگاه امام (علیه السلام) با آغوش باز از آنها پذیرایی کرد، و در کنار خود نشانید...(109)