ضرار بن ضمره که یکی از یاران امیر مؤمنان علیه السلام بود.پس از شهادت آن حضرت به شام رفت و با معاویه ملاقات نمود.
معاویه به او گفت:
ای ضرار! علی را برای من تعریف کن و از ویژگیهای او برایم بگو!
ضرار گفت: مرا از این کار معاف بدار!
معاویه: حتماً باید علی را تعریف کنی!
ضرار: اکنون که چاره‏ای نیست ناگزیرم برخی از صفات علی علیه السلام را بیان کنم.
علی مردی دوراندیش و نیرومند بود.
گفتارش شخصی و قضاوتش عادلانه بود.
از اطراف وجودش چشمه‏های علم و دانش تراوش می‏کرد.
سخنان حکمت آمیز از زبانش سرازیر بود.
از زرق و برق دنیا گریزان بود.
به تاریکی شب انس داشت.
بسیار می‏گریست، و زیاد فکر می‏کرد و نفسش را ملاقات می‏نمود.
با پروردگارش پیوسته در مناجات بود.
لباس زبر و غذای خشن را دوست می‏داشت، زندگی ساده‏ای داشت.
در میان ما، مانند یکی از ما بود، هنگامی که از او پرسشی می‏کردیم جواب می‏داد و دعوتش می‏کردیم اجابت می‏کرد. انسان متکبری نبود.
با اینکه نهایت صمیمیت را به با او داشتیم، از هیبتش یارای سخن گفتن با او را نداشتیم.
دینداران را احترام می‏کرد، معیار ارزش در نزد علی، دین و ایمان بود.
بینوایان را دوست می‏داشت.
نیرومندان و قلدران، نمی‏توانستند نفوذی در آن حضرت بکنند.
ضعیفان را عدالت خویش ناامید نمی‏کرد، حق آنها را از غارتگران می‏گرفت.