عبدالله بن جعفر، برادر زاده و داماد علی (علیه السلام) در عصر خلافت آن حشرت تنگ دست شده بود، خدمت علی (علیه السلام) آمد و عرض کرد:
سزاوار است دستور فرمایید که به اندازه گذران روزمره زندگی به من کمک مالی شود، به خدا سوگند! برای تامین زندگی ام چیزی ندارم جز اینکه مرکب خود را بفروشم.
حضرت فرمود:
نه، چیزی برای مخارج تو نزد من نیست، مگر اینکه ان تامر عمک ان یسرق فیعطیک: بر عموی خود امر کنی که از بیت المال بدزدد و به تو بدهد.(27)