در دوران خلافت عمر، قدامه بن مظعون شراب خورد، عمر خواست او را حد بزند. قدامه گفت: حد بر من جایز نیست، زیرا خداوند می‏فرماید:
لییس علی الذین امنوا و عملوالصالحات جناح فیما طعموا اذا ما اتقوا و امنوا و عملواالصالحات(69): کسانی که ایمان آورده‏اند و کار نیک انجام می‏دهند آنان هر چه را می‏خواستند می‏توانند بخورند.
عمر با شنیدن آیه، حد بر او جاری نکرد.
علی علیه السلام از این ماجرا آگاه شد. نزد عمر رفت و فرمود:
چرا بر شرابخوار حد جاری نکردی؟
عمر گفت:
آیه‏لیس علی الذین امنوا...را برایم خواند.
علی علیه السلام فرمود:
افرادی مانند قدامه و امثال او مشمول ای آیه نمی‏شوند. چون آنان که ایمان آورده‏اند و کار نیک انجام می‏دهند هرگز حرامی نمی‏شمارند.
در صورتی که قدامه خوردن شراب را حلال می‏داند.
اینک قدامه را باز گردان و او را آگاهی بده که خلاف قانون الهی سخن گفته و شراب را حلال دانسته است. اگر از گفته خود توبه کرد، حد بر او جاری کن و اگر توبه نکرد او را بکش زیرا با این گفته از دین اسلام بیرون رفته است.
عمر متوجه اشتباه خود شد و قدامه را از قضیه آگاه ساخت.
قدامه اظهار پشیمانی نمود و توبه کرد و عمر هم از قتل او گذشت، ولی نمی‏دانست چگونه بر او حد بزند.
به علی علیه السلام گفت:
مرا در اجرای حد راهنمایی کن.
علی علیه السلام فرمود:
حد او هشتاد تازیانه است، چون شرابخوار که شراب می‏خورد، مست می‏شود و مست که شد هذیان می‏گوید و چون هذیان گفت افترا می‏بندد و قرآن حد افترا را هشتاد تازیانه می‏داند.(70)