نقل می‏کنند که بین سماعه، صحابه‏ی امام صادق (علیه السلام) و شتربان او اختلاف پیش آمد و کارشان به بحث و گفتگو کشید. یکی سماعه می‏گفت و یکی شتربانش، لحظه به لحظه صدایشان بلندتر می‏شد. در میان دعوا ناگهان خشم سماعه شعله ور شد و برسر شتربانش با کلمات زشت و رکیک فریاد زد. مدتی گذشت، یک روز سماعه به خدمت امام صادق (علیه السلام) رسید.
حضرت از ماجرای دعوای سماعه و شتربانش با خبر شده بود.
سماعه را به جهت فحشی که داده بود، سرزنش کرد و فرمود:
مبادا به کسی فحش بدهی و یا بر سر کسی فریاد بزنی!
سماعه گفت: به خدا سوگند این کار به خاطر ستمی بود که او در حق من انجام داده بود و من آغازگر دعوا نبودم.
امام فرمود:: اگر چه او به تو ظلم کرده بود، تو حق نداشتی به او فحش و ناسزا بگویی!(95)
فحش و دشنام زشت‏ترین کلمه‏ها و از گناهان بزرگ است، که بر زبان جاری می‏گردد، باید به شدت از آن پرهیز نمود.