دو نفر زن در عصر خلافت عمر در حالی که بر سر طفلی دعوا می‏کردند و هر دو می‏گفتند: این طفل از آن من است، برای قضاوت نزد او آمدند.
عمر در داوری بین آنها فرو ماند، به علی پناه برد تا میان آنها به حق قضاوت فرماید.
علی (علیه السلام) در مرحله اول هر دو را موعظه و نصیحت کرد تا خلافت حق سخن نگویند و آنچه که حق است بیان کنند.
سخنان علی (علیه السلام) در آنها اثر نگذاشت و همچنان به نزاع و درگیری خود ادامه دادند، سر انجام حضرت فرمود: برای من اره بیاورید.
زنها گفتند: اره برای چه می‏خواهید؟
فرمود: می‏خواهم کودک را با اره به دو نیم کنم و به هر کدام نیمی از آن را بدهم تا اختلاف برطرف گردد. سخن به اینجا که رسید یکی از آن دو زن ساکت ماند ولی آن دیگری گفت:
نه! نه! یا علی! من راضی به دو نیم شدن کودک نیستم، من از حق خود گذشتم و خواهش می‏کنم بچه را به آن زن بدهید. در این وقت علی رو کرد به همان زن و فرمود:
الله اکبر فرزند از آن توست نه از آن دیگری، زیرا اگر این کودک فرزند او بود دلش بر او مانند تو می‏سوخت و از مهر مادری راضی به این امر نمی‏شد. زن دیگر به ناچار اعتراف کرد که بچه از آن من نیست، از آن او است. عمر از اینکه علی (علیه السلام) از چنین مشکل قضایی او را نجات داد خوشحال شد و بر آن حضرت درود فرستاد.(49)