صادق آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) می‏فرماید:
ای زراره! ان السماء بکت علی الحسین اربعین صباحا بالدم، و ان الارض...
آسمان با خون، زمین با تیره و تار شدن، خورشید با گرفتن و سرخ شدن، کوه‏ها با خرد شدن و درهم شکستن، دریاها با امواج خروشان، ملائکه با دانه‏های اشک، چهل صباح بر حسین مظلوم گریستند...
وما من عین أحب الی الله و لاعبره من عین بکت و دمئت علیه: هیچ چشمی و هیچ اشکی از دیده گریان، نزد خداوند محبوب‏تر از آن نیست که برای حسین بگرید و اشک بریزد.
و هیچ گریه کننده‏ای بر حسین نمی‏گرید مگر آنکه گریه‏اش به فاطمه (سلام الله علیها) و رسول خدا می‏رسد، و فاطمه (سلام الله علیها) را خشنود می‏سازد و آن کس حق ما را ادا کرده است.
و هر بنده‏ای که در قیامت محشور می‏شود چشمانش گریان است، مگر گریه کنندگان بر جد من حسین که وقت محشر چشمش روشن است، به او بشارت بهشت دهند، شادی و سرور در چهره شان هویدا است. در حالی که دیگران در اضطرابند، ولی آنان در امان هستند.
والناس یعرضون وهم حداث الحسین...: در آن حال که مردم را برای حساب در صحرای محشر حاضر می‏کنند، گریه کنندگان برگرد حسین و در سایه عرش الهی با آن حضرت مشغول صحبت شده و از سختی حساب قیامت هراس نخواهند داشت.
و به آنان گفته می‏شود بیایید وارد بهشت شوید ولی آنان نپذیرفته و همنشینی و هم صحبتی با آقای خود، امام حسین (علیه السلام) را بر بهشت ترجیح می‏دهند.
وان الحور لترسل علیهم...: حور العین‏ها به سوی آنها پیام می‏فرستند که ما و سایر خدمتگذاران بهشت، سخت مشتاق شماییم، پس چرا نمی‏آیید، ولی آنان حتی سرهای خود را نیز به سوی فرستادگان بهشتی بلند نمی‏کنند، چرا که شادی و خوشحالی هم صحبتشان با حسین مظلوم (علیه السلام) بسیار پربهاست ولی شرایطی دارد، یکی از آنها شناخت واقعی امام حسین (علیه السلام) می‏باشد، آن کس امام حسین (علیه السلام) را خوب شناخته، که اعمالش به قدر توان مطابق گفتار آن امام شهید است.