در یکی از سالها امام حسین علیه السلام به مکه مشرف شده بود. در میان جمعیت مواج اطراف کعبه زنی مشغول طواف بود، یکی از جوان‏های هرزه از پشت سر او را تعقیب می‏کرد، در حین طواف یک مرتبه خود را به آن زن رساند و دستش را روی دست وی گذاشت.
خداوند هر دو دست را در آن فضای معنوی بهم چسبانید. مردم از ماجرا با خبر شدند، قضیه طوری شد که حاجی‏ها از طواف باز ماندند، هرچه کردند آن دو دوست را از هم جدا کنند ممکن نشد. پیش قاضی مکه بردند، قاضی فتوا دادند دست این مرد باید بریده شود چون او جنایت کرده است.
امیر مکه پرسیدند: کسی از فرزندان رسول اکرم در مکه نیست؟
گفتند: چرا امام حسین علیه السلام دیشب وارد شده و اکنون در مکه است.
آن دو مرد و زن را محضر امام حسین بردند، حضرت نگاهی به حال آن دو کرد، سپس روی به کعبه نمود و دست‏ها را به دعا بر داشت و درباره آنها آن دو نفر دعا کرد.
خداوند به برکت دعای امام حسین علیه السلام دست‏های آن دو مرد وزن را از هم جدا نمود(69).
چقدر زشت است گناه، و چقدر زشت‏تر است انجام آن، در مکان مقدس.