معاویه قدرت را که به دست گرفت، دستور داد در منبرها به علی (علیه السلام) لعن بگویند.
عبدالله بن عباس سخت اعتراض کرد که چرا چنین دستور صادر می‏کنی؟
معاویه گفت: دستور لعن بر علی یکی از برنامه‏های دین اسلام است! ترکش به هیچ وجه جایز نیست، باید انجام گیرد، علی سزاوار لعن است. زیرا که به او به پیامبر کینه توز بود! و ابوبکر را دشنام می‏داد و به عمر ایراد می‏گرفت و در آخر هم عثمان را ذلیل نمود.
ابن عباس: آیا جایز است کسی را در منبرها لعن کنید که در سای شمشیر منبرها را بنا نهاده است؟
معاویه: هرگز این فرمان لغو شدنی نیست. باید مردم مطابق با این روش تربیت شوند، به گونه‏ای که پیران بمیرند و کودکان بزرگ شوند.
این فرمان لعنتی کار خود را کرد تا زمان خلافت عمر بن عبدالعزیز (تقریباً 69 سال) در سراسر کشورهای اسلامی به شخص دوم اسلام علی (علیه السلام) گفته و دشنام دادند.
عمر بن عبدالعزیز که به خلافت رسید این بدعت سنگین را برداشت و فرمان داد: در خطبه‏های نماز جمعه به جای لعن علی (علیه السلام) آیه: ان الله یعمر بالعدل و الاحسان... خوانده شود و با این اقدام شایسته خدمت بزرگی به جهان انسانیت نمود.
جای تاسف این است: پس از لغو بدعت سب و لعن، فریاد عمروبن شعیب بلند شد: یل للامه رفعت الجمعه و ترکت اللعن و ذهبت السنه: وای به حال امت اسلامی برنامه نماز جمعه بهم خورد. با برداشتن لعن علی اسلام از بین رفت.(43)