مرد مسلمانی بود که شاخه یکی از درختان خرمای او به حیاط خانه مرد فقیر و عیالمندی رفته بود، صاحب درخت گاهی بدون اجازه وارد حیاط خانه می‏شد و برای چیدن خرماها بالای درخت می‏رفت، گاهی تعدادی خرما به حیاط مرد فقیر می‏افتاد و کودکانش خرماها را بر می‏داشتند، مرد از درخت پایین می‏آمد و خرماها را از دست آنها می‏گرفت و اگر خرما را در دهان یکی از بچه‏ها می‏دید انگشتش را در داخل دهان می‏کرد و خرما را بیرون می‏آورد.
مرد فقیر خدمت پیامبر رسید و از صاحب درخت شکایت کرد. پیامبر (صلی الله علیه و آله) و سلم فرمود: برو تا به شکایتت رسیدگی کنم.
سپس پیامبر صاحب درخت را دید و به او فرمود: این درختی که شاخه هایش به خانه فلان کس آمده است به من می‏دهی تا در مقابل آن، درخت خرمایی در بهشت از آن تو باشد؟
مرد گفت: نمی‏دهم! من خیلی درختان خرما دارم و خرمای هیچ کدام به خوبی این درخت نیست.
حضرت فرمود: اگر بدهی من در مقابلش باغی در بهشت به تو می‏دهم. مرد گفت: نمی‏دهم!
ابو دحداح یکی از صحابه پیامبر بود، سخن رسول خدا را شنید. و عرض کرد: یا رسول الله اگر من این درخت را از او بخرم و به شما واگذار کنم آیا شما آنچه را که به آن مرد می‏دادی به من مرحمت می‏کنی؟ فرمود: آری. ابو دحداح رفت با صاحب درخت صحبت کرد مرد گفت: محمد (صلی الله علیه و آله) و سلم می‏خواست مقابل این درخت درختهایی در بهشت به من بدهد من نپذیرفتم چون خرمای این درخت بسیار لذیذ است. ابو دحداح گفت: آیا حاضری بفروشی یا نه؟ گفت نه، مگر اینکه چهل درخت به من بدهی. ابو دحداح گفت: چه بهای سنگینی برای درخت کچ شده مطالبه می‏کنی. ابو دحداح پس از سکوت کوتاه گفت خیلی خوب چهل درخت به تو می‏دهم.
مرد طمع کار گفت: اگر راست می‏گویی چند نفر بعنوان شاهد بیاور! ابو دحداح عده‏ای را برای انجام معامله شاهد گرفت آنگاه به محضر پیامبر آمد و عرض کرد: یا رسول الله درخت خرما را خریدم ملک من شده است، تقدیم خدمت مبارکتان می‏کنم، تقاضا دارم آن را از من بپذیر و باغ بهشتی که به آن مرد می‏دادی قبول نکرد اینک به من عنایت فرما.
پیامبر فرمود: ای ابو دحداح! نه یک باغ بلکه تعدادی از باغهای بهشت در اختیار شماست. پیامبر به سراغ مرد فقیر رفت و به او گفت این درخت از آن تو و فرزندان تو است.(5) به این ترتیب مرد کوتاه نظر برای زندگی چند روزه دنیا باغ بهشتی را از دست داد و ابو دحداح مالک آن باغ و باغهای دیگر شد.