مخالفان پس از مشورت و مذاکره گفتند: تا علی (علیه السلام) زنده است، ما به هدف نخواهیم رسید.
ابوبکر: چه کسی می‏تواند او را بکشد؟
عمر: خالد بن ولید.
خالد را احضار نموده گفتند:
نظر تو در مورد امر ما چیست؟
خالد: هر دستوری باشد انجام می‏دهم اگر چه کشتن علی (علیه السلام) باشد.
گفتند: جز کشتن علی منظوری نداریم.
ابوبکر: هنگام نماز صبح، شمشیر به دست در کنار علی بایست سلام نماز را که گفتم، او را گردن بزن! پس از این گفتگو از هم جدا شدند.
شب ابوبکر نخوابید و درباره کشتن علی (علیه السلام) و پیامد خطرناک آن اندیشید و از گفته خود پشیمان شد.
فردا صبح به مسجد آمد و در صف جماعت به نماز ایستاد ولی از شدت نگرانی نمی‏دانست در نماز چه می‏گوید، خالد هم آمد شمشیر به دست در کنار علی (علیه السلام) به نماز ایستاد.
ابوبکر چون تشهد را خواند قبل از سلام نماز با صدای بلند فریاد زد:
یا خالد! لا تفعل ما امرتک...
خالد! آنچه به تو گفتم انجام نده، وگرنه تو را می‏کشم.
علی (علیه السلام) متوجه ماجرا شد و به سرعت از جا برخاست و یقه خالد را گرفت و محکم به زمین کوبید، روی سینه‏اش نشست و شمشیر را از دستش کشید و خواست او را بکشد. اهل مسجد جمع شدند هرچه خواستند خالد را از چنگ علی (علیه السلام) نجات دهند ممکن نشد. در آخر عباس عموی امام علی (علیه السلام) واسطه شد، خالد از چنگ آن حضرت رها گشت.(31)
در حدیث دیگر آمده است:
علی (علیه السلام) با دو انگشت گلوی خالد را چنان فشار داد که صدای زشت او از ته بلند شد و لباسش را آلوده نمود.(32)