یکی از دانشمندان بزرگ شیعه، با یک نفر ناصبی دشمن شیعه مناظره کرده، او را محکوم و رسوا نموده بود، اتفاقاً روزی در مجلس باشکوهی که گروهی که گروهی از علویان و بنی هاشم در آن حضور داشتند. به خدمت امام هادی علیه السلام رسید، حضرت برخاست او را در صدر مجلس نشانید و خود در کنار او نشست و با او مشغول صحبت شد. این کار بر علویان و بنی هاشم گران تمام شد.
در این وقت یکی از بزرگان بنی هاشم اعتراض کرد و گفت:
یابن رسول الله! چرا یک نفر انسان عامی بی حسب و نسب را بر سادات بنی هاشم مقدم می‏داری؟
امام هادی علیه السلام در پاسخ او فرمود:
مبادا از کسانی باشید که خداوند در نکوهش آنها می‏فرمایید: آیا ندیدء کسانی را ککه اهل کتاب هستند هنگامی که دعوت می‏شوند تا مطابق کتاب خدا بین آنها قضاوت شود گروهی از آنان رو بر می‏گردانند و از پذیرش حق اعراض می‏کنند(115).
سپس امام علیه السلام فرمود: آیا راضی هستید در این موضوع کتاب خدا قرآن بین ما قضاوت کند؟
امام هادی علیه السلام فرمود: خداوند در قرآن می‏فرماید:
ای مومنان هر گاه به شما گفته شود مجلس را وسعت دهید به تازه واردها جا دهید و شما چین کنید، خداوند نیز در کارهایتان وسعت می‏دهد تا آنجا که خداوند می‏فرماید:
یرفع الله الذین امنوا منکم و الذین اوتوا العلم درجات(116).
خداوند کسانی را که ایمان آورده‏اند و کسانی را که علم به آنها داده شد، درجات رفیعی می‏بخشد.
بنابراین خداوند دانشمند مومن را بر مومن غیر دانشمند، و مومن را بر غیر مومن برتری داده است.
و چنین که نگفته است:
یرفع الله الذین اوتوا شرف النسب درجات:
خداوند صاحبان حسب و نسب را بر دیگران برتری داده است.
و باز مگو خداوند در این آیه نمی‏فرماید:
هل یستوی الذین یعلمون و الذین لایعلمون(117).
آیا کسانی که می‏دانند با کسانی که نمی‏دانند یکسانند؟ دانایان بر نادانان امتیاز دارند.
پس چرا ناراحتید و اعتراض بر من می‏کنید، از اینکه من یک نفر عالم را به خاطر اینکه خدا مقام او را بالا برده است، احترام کرده و امتیاز برایش قائل شده‏ام؟
این قضیه بزرگوار، فلان دشمن ناصبی را در مناظره‏اش با دلیل‏های محکم درهم شکسته و درمانده کرده، تنها همین کار او فضیلتی بسیار بزرگ و بهتر از شرافت نسبی است(118).