حسین بن ابی العلی که یکی از شیعیان ثروتمند بود، می‏گوید:
با گروهی بیش از بیست نفر برای زیارت خانه‏ی خدا به سوی مکه حرکت کردیم، به هر منزل که می‏رسیدیم، من از مال شخصی خودم یک گوسفند می‏کشتم و غذا برای آن عده تهیه می‏کردم.
وقتی که به محضر امام صادق (علیه السلام) رسیدیم، حضرت فرمود:
ای حسین! چرا مومنان را ذلیل و سر افکنده می‏کنی؟
گفتم: پناه می‏برم به خدا از اینکه چنین صفت زشتی داشته باشم.
امام فرمود:
به من گزارش دادند که تو در ایستگاه‏های راه مکه یک گوسفند سر بریده و به همسفران خود می‏خورانیدی؟
گفتم: راست است من چنین کاری می‏کردم ولی این کارها را برای رضایت خدا انجام می‏دادم غرض دیگری نداشتم، وانگهی اطعام مومنان مخصوصاً در سفر مکه، چگونه باعث تحقیر و ذلت مومنان می‏شود؟
حضرت فرمود:
مگر تو توجه نداشتی، افرادی با تو همسفر بودند که آنها هم مایل بودند همانند تو هر جا رسیدند گوسفندی سر ببرند و دیگران را اطعام کنند ولی چون توانایی نداشتند پیش خود شرمنده و سر به زیر می‏شدند.
بنابراین کار ریخت و پاشهای تو موجب شرمندگی مومنان می‏گردید و آنها را ناراحت می‏ساخت.
گفتم: من از کرده‏ی خود استغفار می‏کنم و با خویش عهد می‏بندم که از این پس کارهای که باعث سر افکندگی دیگران می‏شود، انجام ندهم(91).