صفوان یکی از ارادتمندان اهل بیت، آدم فهمیده و پرهیزگاری بود. شتران بسیار داشت، به وسیله کرایه دادن آنها زندگانی خود را اداره می‏کرد.
صفوان پس از آن که با خلیفه (هارون الرشید) قرارداد بست که حمل و نقل اسباب سفر حج وی را به عهده بگیرد، محضر امام موسی‏بن جعفر علیه‏السلام رسید. امام فرمود:
صفوان! همه کارهای تو خوب است به جز یک عمل.
صفوان گفت:
فدایت شوم! آن کدام عمل است؟
امام فرمود:
شترانت را به این مرد (هارون) کرایه داده‏ای!
صفوان: یابن رسول الله برای کار حرامی کرایه نداده‏ام، هارون عازم حج است برای سفر حج کرایه داده‏ام. افزون بر این، خودم همراه او نخواهم رفت، بعضی از غلامان خود را همراهش می‏فرستم.
امام: آیا تو دوست داری هارون لااقل این قدر زنده بماند که طلب تو را بدهد؟
صفوان: چرا یابن رسول الله قهراً چنین است.
امام: هر کس به هر عنوان دوست داشته باشد که ستمگران باقی بمانند شریک ستمگران است و هر کس شریک ستمگران به شمار آید، در آتش خواهد بود.
پس از این گفتگو صفوان یکجا کاروان شترش را فروخت.
هنگامی که هارون از فروختن شترها باخبر شد، صفوان را به حضور خود خواست و به او گفت:
شنیده‏ام شترها را یکجا فروخته‏ای؟
صفوان: بلی! همین طور است.
هارون: چرا؟
صفوان: پیر شده و از کار افتاده‏ام و غلامان نیز از عهده این کار به خوبی بر نمی‏آیند.
هارون: نه، من می‏دانم چرا فروختی! حتماً موسی‏بن جعفر از موضوع قرار دادی که برای حمل اسباب و اثاث بستی. آگاه شده و تو را از این عمل نهی کرده است. او به تو دستور داده است، شترانت را بفروشی!
صفوان: مرا با موسی‏بن جعفر چه کار.
هارون با لحنی خشمگین گفت:
صفوان! دروغ می‏گویی اگر دوستی‏های سابق نبود، همین حالا سرت را از بدنت جدا می‏کردم.(74)