برگهای من از خونریزی معده جلوگیری می‏کند. اگر مسموم شدید از ریشه‏ام استفاده کنید. برای رماتیسم مفیدم و آب ریشه خام من زگیل را از بین می‏برد. برای مسلولین نفع بسیار دارم. گل من را بر روی محل سوختگی قرار دهید تا از قدرت آن التیام سوختگی پی ببرید!
فارسی من شنگ است، در شیراز و اصفهان به من آلاله شنگ و در خراسان ریش بز خالدار خطاب می‏کنند. به من گیاه قندرون، سنسفیل، تسلسفیل، اسپلنج و اسفلنج هم می‏گویند. عربی نوع چمنی من که برگهای آن باریک‏تر از من می‏باشد، لحیه التیس و زنب الخیل است، ولی در عراق و شامات به آن اذناب الخیل می‏گویند. من در چمنزارهای نمناک شمال ایران، عمارلو، بین کبوتر چای و زرد چین، ایسپیلی ییلاق دامنه البرز، مخصوصاً افجه و نارون می‏رویم و نوع چمنی من در مغرب ایران، تفرش، اراک، کوه شاهو و کردستان زیاد است، و در اروپا به علت زیبایی گل من گیاه مرا پرورش می‏دهند. گیاه شناسان قدیم نوع حقیقی مرا نر و نوع چمنی را ماده می‏دانستند، و در زبان فرانسه به من یارب دوشوو، در فاصله اردیبهشت تا تیر ماه ظاهر می‏شود ریشه گیاه من دارای لعاب بوده و کمی تلخ است و خوردن آن اشتها را فوق العاده زیاد می‏کند. ریشه من خلط آور و نرم کننده سینه و التیام دهنده زخمهاست. از برگهای من در سالاد استفاده می‏کنند و ایرانیان آن را مانند کاهو و کاسنی با سرکه و بدون آن می‏خورند، چون بسیار خنک می‏باشم. خوردن برگهای من اسهال و خونریزی معدی را بند می‏آورد و از خونریزی سینه جلوگیری می‏کند و برای مسلولین نافع است.
ریشه من برای جلوگیری از اسهال و خونریزی، از برگ من قویتر است و خوردن خیسانده آن در شراب برای جلوگیری از خونریزی رحم تجویز می‏شود پاشیدن برگ و گل خشک شده من در روی زخمهای چرکی و متعفن سودمند می‏باشد ضماد آنرا برای التیام عصب قطع شده مفید دانسته‏اند ضماد گل من با موم جهت سوختگی آتش مفید است حکیم محمد بن زکریای رازی خوردن ریشه گیاه مرا پادزهر سموم می‏دانست. عصاره گیاه من که در طب سنتی ایران طرثوث خوانده شده است پادزهر قوی است و در ساختن تریاق فارون به کار می‏رود. برای معالجه نزله ریوی، نقرس، رماتیسم و امراض جلدی جوشانده شصت گرم ریشه مرا تجویز کرده‏اند. اگر مرا پختند هرگز آب آن را دوز نریزند بلکه آن را بنوشند، زیرا منافع من در آب جوشانده جمع می‏شود. عصاره من جهت درمان کچلی و زخمهای جلدی مفید است. آب ریشه خام من زگیل را از بین می‏برد.