اسم من در فارسی مهلب بر وزن امشب است. به من پیوند مریم و آلبالوی تلخ هم می‏گویند. اعراب مرا محلب می‏نویسند، و فرنگی‏ها هم نام ایرانی مرا برگزیده و مهلب می‏خوانند و با اینکه ایرانی هستم، فرنگی‏ها بهتر از شما ایرانیان مرا می‏شناسند. عده‏ای از نویسندگان قدیم، از جمله حکیم مؤمن مرا با بنه که میوه درخت سقز است اشتباه کرده، و حب‏الخضرا نامیده‏اند.
برگ - چوب و میوه من چون صندل خوشبو است، در نهاوند با چوب درخت من، عصا و دسته چتر و شلاق درست می‏کنند تا دستشان خوشبو شود و رختشویان چوب‏دستی می‏سازند و لباس‏های زیرین را موقع شستن با آن می‏کوبند تا لباس خوشبو شده و حشرات را از بدن فرار دهد. مدتها است که نویسنده‏ی کتاب زبان خوراکیها به من دستور داده است تا در صحنه حاضر شده و خود را معرفی کنم، ولی من مخالفت می‏کردم زیرا معتقد بودم، اول باید مردم را به تحقیق و تفکر در اسرار خوراکیها عادت داد و بعد عجایب ما را نوشت و روی این اصل به ایشان گفتم، چندی پیش گل آفتاب گردان خود را معرفی کرد و اسرار خارق‏العاده‏ای خود را بیان داشت. از جمله نوشت که حشرات به دانه‏های من نزدیک نمی‏شوند. امتحان این موضوع برای خوانندگان خیلی ساده و آسان بود، همه می‏توانستند مقداری تخم آفتاب گردان را خام یا بو داده، روی زمین نزدیک لانه‏ی مورچه بریزند و با کمال تعجب ملاحظه کنند که این مور دانه‏کش که دانه‏های گندم - برنج و ارزن را جمع می‏کند، کوچکترین توجهی به این دانه‏های روغنی و خوشمزه نمی‏نماید و نیز می‏توانستند مقداری از دانه‏های آنرا در بشقاب ریخته، و در جایی که مگس و پشه فراوان است بگذارند و ببینند که این موجودات روی آن‏ها نمی‏نشینند. آیا خوانندگان این امتحانات ساده را کردند و در اطراف این موضوع مهم تفکر و تعقل نمودند یا خیر؟ در جواب نویسنده کتاب زبان خوراکیها، به من گفتند ما خوانندگان کنجکاو زیاد داریم و تعداد نامه‏ها نشان دادند که دسته‏ای در اطراف این موضوع اندیشیده و سؤالات محققانه‏ای کرده‏اند و نیز دسته‏ای به سایر خواص آن توجه کرده و از منافع این گیاه مفید بهره‏مند شده‏اند. از جمله تعداد زیادی از بانوان نوشته بودند که ما دچار عقب‏افتادگی عادت ماهانه شده و طبق دستور، از آب و برگ این گیاه خورده، و نتایج عالی گرفته‏ایم و به من مجدداً دستور داده‏اند تا بلادرنگ خود را به شما بشناسانم.
گل من سفید و هسته‏ی من تلخ و بسیار خوشبو است. و بقدر دانه‏ی نخود سبز بوده و پوست آن قرمز تیره و مغز آن سفید و تند و چرب است، از روغن آن در عطرسازی استفاده می‏کنند و زادگاه من کوههای سردسیر ایران است، و بیشتر در آذربایجان و نهاوند عمل می‏آیم، مقوی حواس پنجگانه بوده و سینه را از خلط پاک می‏کنم، خفقان و تنگ نفس را برطرف می‏سازم و مقوی جگر و سپرز و مسکن دردهای داخلی هستم. مخصوصاً برای کبد - طحال - درد پشت و قولنج و درد پهلو مفید می‏باشم و اگر مرا همراه با عسل میل نمایید زودتر اثر می‏کنم. پیشاب‏آور می‏باشم و عادت ماهانه‏ی خانم‏ها را منظم می‏کنم. کلیه و مثانه را باز می‏نمایم و اقسام کرم را از معده بیرون می‏کنم و قطره قطره آمدن ادرار را برطرف می‏نمایم. شهوت را زیاد می‏کنم - اسهال خونی را بند می‏آورم و چون مرا داخل نان کنند، آن را زود هضم می‏نمایم. مالیدن من در حمام به بدن، برای از بین بردن سیاهی ماه گرفتگی نافع است. امراض جلدی، مخصوصاً جرب را درمان می‏کنم و رنگ چهره را باز می‏نمایم. جوشانده‏ی من جهت نقرس و از بین بردن آثار ضربه مفید است، ضماد من هر چند کهنه باشد برای تسکین درد نقرس معجزه می‏نماید. مقدار خوراک مغز دانه‏ی من از ده گرم تا هیجده گرم می‏باشد. مالیدن جوشانده چوب و برگ من مقوی پوست و برطرف‏کننده بوی بد عرق است. و حشرات را دور می‏کند، به طوری که هیچ حشره و میکربی نزدیک آن نمی‏شود. سابقاً که عده‏ای به خرافات پایبند بودند، نگاه داشتن دانه‏ی مرا در پارچه کبود و بخور و دود آن را باطل‏کننده‏ی جادو دانسته، و تکرار بخور آن را سبب مهربان شدن دشمنان می‏دانستند و رمالان و جن‏گیران معتقد بودند که اجنه و شیاطین از من فرار می‏کنند. خوشبختانه امروز کسی به سحر و جادو عقیده ندارد، ولی اگر چه بخور و دود من قادر نیست اجنه و شیاطین را فرار دهد، در عوض می‏تواند میکرب‏ها و حشرات موذی را دور نماید و اینجا است که اهل تفکر و تعقل میکرب‏ها و حشرات را در ردیف اجنه و شیاطین می‏دانند و عده‏ای هم پا را از حد بالاتر گذاشته می‏گویند مقصود همین موجودات خطرناک بوده است. باری چنانچه دانه‏های مرا با اسفند و مصطلکی در روغن بجوشانند، خوردن و مالیدن آن جهت معالجه‏ی لغوه - فلج - رعشه - درد مفاصل - نقرس و از بین بردن ضربه مفید است. تنه‏ی درخت من پایه‏ی خوبی برای پیوند آلبالو و گیلاس و میوه‏های آبدار است، و به همین جهت است که آن را پیوند مریم خوانده‏اند. به من شجرةالادریس هم گفته‏اند.