به فارسی به من انبه می‏گویند و اعراب آنرا معرب کرده انبج خوانده‏اند در کتب قدیمی موانبه و نغزک نیز ذکر شده است.
زادگاه اولیه من هندوستان و نواحی استوایی است و اکنون در بلوچستان است. غرغره‏ی این عصاره، مخلوط با کمی آب جهت دردگلو و اورام لوزتین بکار می‏رود. پوست من دارای 15 تا 18 درصد تانن است، و یک قاشق چای‏خوری کوبیده آن دو مرتبه در روز برای معالجه اسهال کافی است، برگ‏های مرا در هندوستان به یک دسته از پستانداران که سم آنها دو شقه است می‏دهند و از ادرار آن‏ها رنگ زردی می‏گیرند که در رنگرزی و نقاشی بکار می‏رود، صمغ درخت من کمی در آب حل می‏شود و از انواع صمغ عربی است.
درخت من از بزرگتر از درخت گردو است. میوه من ابتدا گس و بعد ترش می‏شود، و در اثر زیاد ماندن در روی درخت، کم کم شیرین می‏گردد.
میوه من بوی خوشی نظیر عنبر دارد، مقوی جسم و روح و اعضای دستگاه گوارش است. کلیه و مثانه را باز و تقویت می‏کند - دهان را خوشبو کرده، و رنگ چهره را باز می‏کند. برای خفقان سرفه - سیاه سرفه - تنگ نفس و انواع سردرد و معالجه اسهال و دردهای قولنجی زیاد تجویز می‏شود. مسکن عطش بوده، اشخاص لاغر را فربه می‏نماید. پیشاب‏آور و ملین است. زیاده‏روی در خوردن من برای صاحبان مزاج گرم خوب نیست، و خوردن من در شکم خالی ناراحت‏کننده می‏باشد مخصوصاً نباید ترشی مرا در موقع گرسنگی خورد، بلکه بهتر است، آنرا در نیمه دوم غذا، یعنی موقعی که التهاب گرسنگی خوابید همراه با خوراک تناول نمود. مربا و ترشی من، برای تقویت معده اثری نیکو دارد.