فارسی من حسن لبه است و در کتاب‏های قدیم از من به نام حصنی لبان یاد شده است. فرنگی‏ها و داروسازان به من پژ آن می‏گویند. من یک ماده‏ی صمغی هستم بابوی معطر که در اثر شکاف در تنه درختانی بیرون می‏آیم که در عربی به آنها ضروف و در زبان فرنگی استیراکس گویند. این درختان مخصوص نواحی حاره و استوایی بوده، و در عربستان، آفریقا و هند و مالزی به عمل می‏آیند. در جنوب ایران نیز کشت آن‏ها امکان‏پذیر است.
ترکیبات من بر حسب نوع گیاه و منشا تولید آنها فرق می‏کند و به دو دسته تقسیم می‏شود، اول نوع سیامی که در حدود 39 درصد مواد عطری و 5/1 درصد وانیلین دارد. دوم نوع سوماترایی که دارای 26 تا 35 درصد مواد عطری و چند ترشی است.
من مقوی قلب و باعث سرور و شادمانی هستم، چه به صورت خوراکی مصرف شوم، و چه از بخور من استفاده کنند. من دارای اثر خلطآور هستم و در مورد نزله و برونشیت مزمن و ضد عفونی کردن مجاری تنفس تجویز شده‏ام. در مصارف خارجی بهترین التیام دهنده‏ی زخم‏ها و بند آوردن خون بوده، و معمولاً بعد از کشیدن دندان از تنتور من استفاده می‏کنند.
مالیدن من بر سر و پیشانی، آبریزش چشم و بینی را کم می‏کند. چکاندن محلول روغنی من، درد گوش را تسکین می‏دهد. خوردن من جهت تقویت معده و درمان پیچش شکم مفید است. شستشو با من جهت تقویت مو و جلوگیری از ریزش آن نافع است. مقدار خوراک من نیم تا دو گرم است، و بیشتر به صورت تنتور مصرف می‏شوم.