به من شقایق پیچ و یاسمن بیابانی گویند. در کتابهای قدیم به من طیان و غشبة النار می‏گفتند. فرنگی‏ها به من کله ماتیت گویند و در کتب جدید گیاه‏شناسی در خانواده‏ی آلاله‏ها قرار دارم. گیاه من مانند لبلاب و پیچک بالا رونده است، شیره برگ‏های من پوست بدن را ملتهب و قرمز می‏کند.
بوییدن گل من جهت درد شقیقه نافع است. در طب سنتی ایران از من برای معالجه سرطان استفاده می‏کردند.
در بعضی از کتب از من به اسامی تراح، قلعه و قلیماتس هم یاد کرده‏اند.
عصاره‏ی من برای معالجه فلج و بی‏حسی مفید است و برای درمان سرفه‏ی کهنه تجویز می‏شوم. ضماد برگهای من برای معالجه سیاتیک فقط برای یک دفعه تجویز شده است. مشروط بر اینکه، قبل از زخم شدن آنرا بردارند. مالیدن آن با سرکه آن هم برای یک دفعه جهت معالجه طاسی تجویز شده است ولی نباید تکرار شود.
مالیدن من جهت پاک کردن کک و مک و برس هم توصیه شده است. مضمضه جوشانده برگ و شاخ من برای تسکین درد دندان مفید است. مقدار خوراک گل من جهت سرفه کهنه - تنگ نفس و بی‏حسی مزمن و لغوه 5/2 گرم می‏باشد و پنج گرمک آن خطرناک است. یک نوع دیگر من در آذربایجان روییده و گل‏هایی به رنگ کبود دارد. غشبه مغربی هم نوعی از من است.