در اواخر بهار سبزی فروشان دهاتی سبزی مرا به شهر آورده به نام غازیاغی می‏فروشند. ترک زبانان به من (غاز - ایاغی) یعنی پای غاز می‏گویند. فارسی یک نوع من پای غازی و نوع دیگری که در کوههای لرستان می‏روید، پای زاغان نام دارد. در عربی به گیاه من حشیشةالارض و خضر الشیاطین گویند. در کتابهای گیاه‏شناسی قدیم مرا تحت نام آطریلال ذکر کرده‏اند، و این یک لغت بربری است. زیرا در یکی از قبایل بربر در شمال آفریقا پزشکی، بیماری برص را با بذر من معالجه می‏کرد و دستور آن را به دیگران نمی‏گفت و تنها فرزند او از این راز آگاهی داشت و سالیان دراز این سر در خانواده‏ی ایشان باقی بود، و از پدر به پسر می‏رسید که کم کم بر دیگران فاش شد.
گیاه من خودرو است و تاکنون اهلی نشده است. برگها و ساقه‏های من به علت داشتن ویتامین ث زیاد برای تصفیه‏ی خون و جلوگیری از فساد لثه و رقت خون مصرف می‏شود. اگر برگهای مرا مالش دهند، بویی شبیه خردل شنیده می‏شود و طعم آن تند است، بذر من دارای هورمونهای گیاهی است و ترشحات غدد داخلی را تنظیم می‏نماید. بادشکن - ضد عفونی‏کننده و ادرارآور است. کلیه و مثانه را زهکشی و پاک می‏نماید. ضماد بذر من باز کننده‏ی زخم‏ها و پاک‏کننده‏ی جای آنها است. خوردن جوشانده‏ی آن مسقط جنین است، مهمترین خاصیت بذر من که سال‏ها جزو اسرار بود و کسی از آن اطلاع نداشت، درمان بیماری برص است که در مقدمه مختصری از آن اشاره شد. بیماری برص چنانچه در کنگر بیان شد، بیماری قدیمی است که در روی پوست صورت و بدن لکه‏های سفید ظاهر می‏شود و در طب جدید آن را نتیجه‏ی بر هم خوردن تعادل ترشحات داخلی می‏دانند و گیاهانی چون کنگر و غازیانی که دارای هورمونهای گیاهی بوده و ترشحات داخلی را تنظیم می‏نمایند می‏توانند درمان این مرض باشند و لکه‏های سفید را که پیسی خوانده می‏شوند، پاک نمایند. کنگر دستور استفاده خود را بیان داشت و اکنون نوبت من است که این سر بزرگ را فاش کنم و چون در طب جدید درمانی برای بیماری برص پیدا نشده، و در بین امراض صعب‏العلاج قرار دارد، من دستور معالجه آن را آن گونه که در کتب قدیم آمده نوشته و شرح می‏دهم و امیدوارم اهل تحقیق از آن استفاده کرده و این مرض پلید را درمان نمایند.
ساده‏ترین دستوری که برای معالجه برص نوشته‏اند، آن است که شخص مبتلا اول با یک تنقیه‏ی مسهل، معده و روده‏های خود را پاک کرده و بعد پانزده روز متوالی هر روز ده گرم بذر مرا با عسل مخلوط کرده میل نماید. برای اینکه از این دستور نتیجه‏ی مطمئن بدست آید، بایستی این معالجه را در تابستان در روزهای گرم بکار برند و پس از خوردن آن، موضع برص را عریان کرده در برابر تابش آفتاب قرار دهند تا عرق نمایند و آب ننوشند. در فصل زمستان نیز بااستفاده از حمام سونا می‏توان از این دستور و دستورهای دیگر نتیجه گرفت. نسخه‏های دیگری هم می‏توان از این دستور و دستورهای دیگر نتیجه گرفت. نسخه‏های دیگری هم برای درمان این بیماری نوشته شده که تشریح یکایک آنها وقت بسیار لازم دارد و من در اینجا فقط یکی از آنها را برای استفاده‏ی خوانندگان تشریح می‏نمایم. این دستور را ابن بیطار در کتاب اختیارات بدیعی نوشته و خود روی بیماران بسیاری تجربه کرده است و نتیجه‏ی قطعی گرفته و آنرا سری بزرگ می‏داند، بهترین نوع من بذری است که در گرمسیر به عمل آید، ریز و تیره باشد. طعم آن تلخ و تند بوده، زبان را بگزد. در فصل تابستان پس از تنقیه با یک مسهل قوی و پاک کردن شکم 5/3 گرم بذر مرا با نیم گرم زنجبیل و نیم گرم عاقرقرحا و نیم گرم ریشه تربد با عسل مخلوط کرده هر روز میل نمایید و بعد در آفتاب نشسته موضع را عریان کنید تا عرق نماید و این عمل را چندین روز متوالی انجام دهید. پس از سه روز آثار بهبودی با پیدا شدن جوش‏های شبیه آبله بر روی لکه‏های سفید ظاهر می‏شود و آب زردی از آن خارج خواهد شد و بیماری به تدریج برطرف شده، پوست بدن رنگ طبیعی خود را پیدا خواهد کرد و عاقرقرحا یا آکرکره گیاه معروفی است که سابقاً قبل از پیدایش گرد د.د.ت بهترین حشره کش محسوب می‏گردید. تربد گیاه دیگری است که در خراسان می‏روید و به زبان فرنگی به آن توربیت گویند. ریشه آن مسهل قوی بوده، سمی است و نبایستی روزانه بیش از نیم گرم از آن خورده شود، چنانچه ریشه‏ی تربد را پیدا نکردید می‏توانید از ریشه درخت توت استفاده کنید.
در زبان لاتین به من یلانتاگو - کورونویوس گویند.