در شیراز، مازندران و اطراف تهران به من گل حسرت می‏گویند. این نامگذاری یک افسانه‏ی شاعرانه دارد که می‏گویند چون گل من تلخ است، پرندگان و پروانه‏ها به آن نزدیک نمی‏شوند و من در بهار از حسرت دیدار این موجودات زیبا بزودی پژمرده شده و از بین می‏روم و در فصل پائیز دوباره به امید دیدار و وصل پرندگان سبز شده، و چون این بار هم آنها به سراغ من نمی‏آیند، از غصه دق کرده می‏میرم. به من گل حضرتی - خمل و پیاز سگ هم می‏گویند.