اسم من مامیران است. به من میرمیران - مرمیران و مامیرون هم گفته‏اند. در کتاب‏های قدیمی عروق الصفر - بقلة الخطایف - شجره الخطایف - کلیدونیون - خالدونیون - کالیدونیون - عروق الصباقین - حشیة الصفراء و عروق الزعفران ذکر کرده‏اند. زادگاه اولیه من خراسان و هند است.
نوع خراسانی من تیره رنگ می‏باشد. با اینکه من از خانواده خشخاش و زردچوبه از خانواده زنجبیل است، معذلک عده‏ای مرا برادر زردچوبه می‏دانند. گل و کاسه گل من زرد رنگ است. اگر خراشی به پوست شاخه‏های من وارد شود شیرابه‏ای نارنجی رنگ با طعم سوزنده و تلخ خارج می‏شود که مسهلی بسیار قوی است. انساج گیاه من دارای ترکیبات متعدد دارویی است. عصاره مرا جهت از بین بردن زگیل به کار می‏برند، و سابقاً برای از بین بردن تومورهای سرطانی تجویز می‏شد، و چنانچه آنرا در اطراف غدد سرطانی تزریق نمایند، اثری عالی دارد، شیرابه‏ی من ضد خنازیر، مقوی کبد، قی‏آور و مسهل قوی است. ریشه‏ی من که خیلی مؤثر می‏باشد دارای چندین عامل دارویی است و در صنعت داروسازی، بسیاری از داروهای اختصاصی چشم را از ترکیبات من می‏گیرند. سابقاً سرمه‏ی من جهت معالجه ناخنه‏ی چشم به کار می‏رفت (ناخنه یا ناخنک بیماری چشمی است و عبارت است از پیدا شدن غشایی مثلثی شکل از نسج ملتحمه که در گوشه چشم پدیدار می‏شود و به طرف قرنیه پیش می‏رود و دید چشم را مانع می‏شود. معالجه این عارضه فعلا با عمل جراحی انجام می‏گیرد و سابقاً چنانچه گفته شد به وسیله‏ی مامیران درمان می‏گردید) من ضد عفونی‏کننده‏ی جلدی و تاول‏آور می‏باشم. مالیدن من با عسل یا سرکه جهت پاک کردن سفیدک - کک و مک - برص و پاک کردن لکه‏های جلدی به کار می‏رود. مقدار خوراک من 5/2 گرم می‏باشد.
پس از معرفی مامیران یکی از پزشکان به نویسنده‏ی زبان خوراکیها اطلاع داد که با تزریق نوع خراسانی مامیران در اطراف تومور سرطانی نتیجه‏ای امیدبخش گرفته است.