من همان نوشداروی افسانه‏ای هستم که آنرا کیکاوس برای رستم فرستاد که فرزند خود را با آن معالجه کند، ولی متأسفانه پس از مرگ سهراب رسید. اسم دیگرم تریاق است، اسم اصلی من تریاک سیاه است و با تریاک زرد که آنرا از خشخاش سفید می‏گیرند فرق بسیار دارد. مرا از تیغ زدن کوزه‏ی خشخاش سیاه می‏گیرند که بطور خودرو در دامنه‏ی کوه‏های بلند مخصوصاً دامنه‏ی البرز به عمل می‏آیم و تا کنون اهلی و بستانی نشده بوته‏ی مرا کشت نمی‏کنند. شیره من قابل کشیدن نیست و فقط بطور خوراکی و به صورت قطره و ضمادهای مالیدنی قابل مصرف است. در شیره‏ی من برخلاف افیون، مرفین وجود ندارد، بلکه ماده‏ی عامله‏ی من تبائین می‏باشد که با آن می‏توان ترکیباتی ساخت که هزار برابر مرفین قدرت تسکین دهنده داشته باشد و به همین جهت در قرون گذشته که داروهای مسکن و آرامش بخش وجود نداشت من دارای اهمیت بسیار بوده و به نام نوشدارو در گنجینه‏ها نگاهداری می‏شدم و هنوز هم هیچ یک از مواد مخدر و مسکن و آرام بخش ارزش مرا ندارد. قدرت تسکین دهنده‏ی من از همه آنها بیشتر و ضرر آن از همه کمتر است، گیاهان من شباهت زیادی به بوته‏ی خشخاش سفید دارد. به علت شباهت زیاد گل من به گل شقایق عده‏ای هم گیاه مرا با آن اشتباه می‏کنند. باری چنانچه کشت شود، قلم بزرگی از صادرات کشور را تشکیل خواهد داد. من بهترین خواب‏آور و قوی‏ترین مسکن هستم، مهمترین استفاده‏ای که می‏توان از وجود من نمود همانا معالجه معتادین به تریاک و هروئین است. مداومت و زیاده‏روی ازمن برای درمان تنگ نفس و تب‏های مزمن و رفع اسهال و درمان زخم معده مفید بوده برای رفع غم و اندوه و ضعف قلب و مقاومت در برابر آلام و سرما و گرمای شدید تجویز می‏شوم. سابقاً در موقع کشیدن دندان و تسکین درد قولنج از من استفاده می‏کردند. مقدار خوراک من حداکثر نیم گرم در شبانه روز است و زیاده بر آن خطرناک و کشنده است.