من نوعی بید هستم که در مازندران به من فک در رامسر و شهسوار فوکا و در گیلان ویدار می‏گویند و بید خشت را از من می‏گیرند، و در نواحی البرز، جوستان طالقان و نقاط کم ارتفاع شمال ایران و شمال غربی گرگان، دره ترکمن و در مغرب ایران در کوههای زاگرس و کردستان و همچنین در بلوچستان به عمل می‏آیم، ولی در همه جا بیدخشت از من گرفته نمی‏شود، و چون بیدخشت همراه با سایر انگبینهای گیاهی خود را قبلاً معرفی کرده است، بیشتر از این خود را معرفی نمی‏کنم. تنها یادآور می‏شوم که پزشکان سنتی ایران بید خشت را خنک‏ترین انگبینها می‏دانستند، و خواص ساقه، برگ و میوه و گل من همانند بید ساده است.
فارسی من بیدمشک است. به من شاه بید، بهرامه، بهراج: مشک بید و بید طبری هم می‏گویند. در کتب داروسازی سنتی ایران مرا فلاف بلخی نامیده‏اند. درخت من شبیه بید ساده بوده، که بسیار خوشبو بوده، و به صورت سنبله‏ای است که در سر آن دانه‏هایی دیده می‏شود. عطر گل من گرفتگی دماغ را باز می‏کند. مقوی قلب و مغز بوده، و مسکن سردرد می‏باشد. جوشانده برگ منم جهت انداختن زالویی که در گلو چسبیده باشد، مؤثر است. خوردن جوشانده بگ و شکوفه من مانع غلیان خون است.