این روزها در تهران به من پیچ باغی - شونک - شجرالطحال - زهرالعسل - بلاخور شن - سفیدال - اوج قد - دقزدون - دقزدانه - ام‏الشعراء - سلطان الجبل - ماذلاشلبه - خانم الی - خانم یا رماغی - و سلطان الغاید اسامی دیگر من است. من انواع و اقسام زیاد دارم، گیاه مرا باغبان به هر طریقی قیچی کند به همان وضع در می‏آید و در نقاط آفتاب رو بهتر به عمل می‏آید.
داروسازان سنتی ایران به نوعی از من صریمةالجدی لقب داده‏اند که گویا یک کلمه اسپانیایی است (اندلس). بوئیدن گل من مقوی دماغ، نشاط آور و محرک شهوت است و برای استفاده درمانی بایستی آنها را قبل از شکفتن چیده و در سایه خشک کرد و جهت درمان سرفه، گریپ، نزله ریوی، تنگ نفس که منشاء عصبی داشته باشد - سکسکه - سردردهای یک طرفه و حالات تشنجی به صورت دمکرده، هشت در هزار روزی دو تا سه فنجان نوشید. خوردن بذر من ادرار را باز می‏کند. ملین معده، مخرج مشیمه، زهکش رحم، و پادزهر سموم است. مقدار خوراک آن نیز یک مثقال است.
از پوست درخت من هم به عنوان درمان نزله - معرق - مدر و تصفیه کننده می‏توان استفاده کرد.
جوشانده پنجاه در هزار پوست و ساقه‏های من، برای درمان آب آوردن انساج - سنگ‏کلیه و مثانه و یرقان تجویز شده است. برگ درختچه من قابض است و غرغره جوشانده آن برای التهاب و گلودرد نافع می‏باشد. ضماد له شده برگ من در روی زخمهای جلدی و کورک سودمند می‏باشد.